Voetsporen in het zand

“Een onsterfelijk voetspoor in het zand des tijds”

Deze zin las ik in het boek ‘De zin van het bestaan van’, geschreven door de Oostenrijkse neuroloog en psychiater Victor E. Frankl
Ik vond het een pakkende zin, en ook toepasselijk bij deze foto die ik afgelopen zomer op het strand van een Schots eiland maakte.
Ik maakte er deze blog over:
over verantwoordelijkheid nemen, betekenis geven aan gebeurtenissen in je leven en het maken van keuzes.

Volgens Frankl -bekend als overlever van de holocaust- gaat het leven van een mens over het nemen van eigen verantwoordelijkheid,
én is het streven naar betekenis een primaire drijfveer van de mens.
“Ieder mens wordt door het leven ondervraagd en hij kan zich slechts verantwoorden tegenover het leven, door zijn eigen leven te verantwoorden”, schrijft hij in zijn boek.
Ook lijden is onvermijdelijk en universeel, maar onze verhouding ten opzichte van het lijden -de wijze waarop wij lijden verdragen- is persoonlijk.
Mijn eerste beweging is bijvoorbeeld vaak naar binnen, op alleen, op slot. Rugpijn, a há!
Deze herken ik.

Op wat je overkomt heb je niet altijd invloed maar, maar wel hoe je ermee omgaat.
Lukt het betekenis aan je leven, aan gebeurtenissen te geven?
Ook betekenis vinden in moeilijke, pijnlijke situaties en dit gaan zien als kansen om te groeien.
Die herken ik ook! Dat geeft ruimte, een gevoel van verbinding.
De levenslust die ik dan weer ervaar.

Een passende uitspraak hierbij vind ik die van de Deense filosoof Kierkegaard:
“Het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden, maar moet voorwaarts worden geleefd.”
Dat vind je ook bij mij terug in de praktijk.
Ruimte voor jou, voor jouw verhaal.
Niet alleen de versie die we graag tonen in de etalage, óók dat wat we liever in het magazijn verborgen houden…het hele verhaal, het echte verhaal: met alle bijkomende gevoelens.
Ja, dat doet vaak pijn. Boos. Verdriet. Rouwen, om wat was. Of wat er niet was.
En ook: lukt het er betekenis aan te geven?
Vooruit stroomt het leven, dat is de richting, niet achteruit.

De hele alinea uit het boek van Frankl gaat trouwens als volgt:
De mens kiest voortdurend uit een heel scala van mogelijkheden. Welke mogelijkheden zullen gedoemd zijn nooit te bestaan en welke zullen worden gerealiseerd?
Welke keuze heeft een verwezenlijkte mogelijkheid voor altijd tot een onsterfelijk ‘voetspoor in het zand des tijds’ gemaakt? Ieder ogenblik moet de mens besluiten, in voor-en-tegenspoed, hoe het monument van zijn leven zal zijn.

Even een paar keer langzaam lezen 😊 …ja? Heb je ‘em?

Hoe kies jij?
Vanuit je hoofd? Je hart? Kies je voor jezelf, voor de ander, voor samen? Kies je voor nu, of voor de lange termijn? Kies je ‘op basis van in het verleden behaalde resultaten’?
Hoe deden jullie dat vroeger thuis?
Laat je je hierin leiden door de signalen die je lichaam geeft, je intuïtie, door sociale wenselijkheid?
Of combineer je dit?

Het gaat niet over goed of fout. Wel over bewustwording.
Wat voel ik? Waar heb ik behoefte aan? Wat doe ik? Wat kies ik?
En: (hoe) neem ik daar verantwoording voor?

Verstand en gevoel, beide belangrijk.
We zijn ten slotte één samenwerkend totaalpakketje: een lichaam, waar ons hoofd onderdeel van is. Niet twee losse delen.
Haptonomisch gezien geeft voelen richting aan kiezen. Voelen doe je met je lijf. En dat lichaam, dat liegt nooit (een klassieker van Nederlands bekendste haptonoom Ted Troost)
Bewust worden dát je voelt en wát je voelt, daar kan haptotherapie bij helpen.
En dat kan weer helpen bij het maken van keuzes die beter voelen.

Enne, even relativeren….elke ademhaling: nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Voelt een gemaakte keuze niet goed of pakt deze verkeerd uit, kies dan opnieuw.
Leer er misschien van, geef er wellicht betekenis aan: neem er verantwoordelijkheid voor…en kies gewoon opnieuw.
Zie het als een groeikans.
Je bent ook maar gewoon een mens